Hoe ga je om met de herhalingslus van het schooljaar? Jobcrafting.

Hoe ga je om met de eindeloze herhalingslus van het schooljaar?

Voor een leerkracht die al even meedraait is september één grote déjà-vu en dat kan een fijn gevoel geven of juist beklemmend zijn.

Vorige week was het mijn vierentwintigste eerste september als leerkracht.

Voor de vierentwintigste keer vroeg ik jongeren om een naambordje te maken, legde ik uit dat ik op het gehoor niet goed namen kan onthouden, maar ze razendsnel (dat is een overdrijving) memoriseer als ik ze kan lezen.

Voor de vierentwintigste keer keek ik naar een gloednieuw septemberuurrooster.

Dit jaar had ik wel een fijne schoolstart. Een paar jaar geleden was dat anders, voelde ik mij nu ongeveer (einde eerste week) enorm beklemd.

Het schooljaar leek één grote draaiende ton waarin ik vastzat en waaruit het quasi onmogelijk ontsnappen leek. Daar gingen we weer: van de pedagogische studiedag, naar ouderavond 1.  Dan de kerstexamens, de remediërende klassenraden, ouderavond 2 tot aan de kerstdrink. De meerdaagse excursie naar Parijs, de juni-examens, de delibererende klassenraad, de proclamatie van de zesdejaars, ouderavond 3 en de barbecue. Geeuw. Zo verstikt voelde ik me bij de gedachte aan weer datzelfde riedeltje dat ik tijdens de pauze soms zelfs stiekem vacatures bekeek voor jobs buiten het onderwijs. Niet dat ik echt op het punt stond om van baan te veranderen. Ik had genoeg aan even flirten met die mogelijkheid. Het gaf me weer wat ademruimte.

JOBCRAFTING

Tijdens een van die surfsessies naar vacatures, botste ik op het begrip ‘jobcrafting’.

Jobcrafting betekent zoveel als je baan herstructureren zodat je mindset erover verandert, je er anders tegenaan gaat kijken. Dat klinkt misschien wat flou en zweverig, maar niets is minder waar. Je verandert je mindset over je werk door juist heel concrete stappen te zetten waardoor je werk beter aansluit bij wat je ervan verwacht en wil.

Zo kan het zijn dat je je takenpakket beter afbakent voor jezelf. Jawel, dat blitse hoofdstuk over surrealisme of tiltechnieken kan je ook volgend jaar uitwerken, het is echt geen misdaad om even op de auto-replay-toets te drukken waar het lesmateriaal betreft.

Een ander voorbeeld van jobcrafting is het besluit om je actief minder te gaan aantrekken van bepaalde dingen: is het nu echt noodzakelijk dat je in alle klassen het gevoel hebt dat ze je graag hebben? Volstaat het niet om een paar klassen te hebben waarmee je het echt fijn hebt? En de lay-out-trofee mag gerust even naar een andere collega gaan, toch?

Jobcrafting kan natuurlijk ook betekenen dat je bewust afstand neemt van energievreters en je volop focust op mensen, collega’s die je energie geven. Een zure collega? Is het echt nodig om de helft van je pauze aan hem/hun/haar te besteden? Vriendelijkheid kan ook gereserveerder.

Voor mij is jobcrafting echt het toverwoord tegen somberheid op het werk. Dat begrip moet maar door mijn hoofd flitsen om te beseffen: als ik me nog eens verstikt voel, hoef ik helemaal niets drastisch te doen zoals gaan solliciteren in een andere sector. Het volstaat op zo’n moment om even de voordelen van mijn baan op te sommen in mijn hoofd (en dat zijn er veel!) en vervolgens even op te lijsten wat me op dat moment tegensteekt om dan praktische oplossingen te bedenken voor elk van die probleempjes.
Veel makkelijker dan een nieuwe job zoeken en veel energiebesparender, als je het mij vraagt. Ik heb zelfs een collega met wie ik af en toe over jobcrafting spreek op het werk. Mister Jobcrafting, noem ik hem. Als ik het werkelijk even niet meer zie zitten, benader ik hem en jobcraften we er even samen op los bij het kopieerapparaat of zo. Dat is natuurlijk nog stukken fijner dan alleen.

Nog een fijne dag of avond verder en laat de burn-out-vampier je niet bijten! Niet in je hals, niet als je voor de klas staat en al zeker niet ‘s nachts. 😉

Ruth

© Niets van deze blog mag gekopieerd of op welke manier dan ook gebruikt worden zonder uitdrukkelijke toestemming van de auteur.